Hold me close, under the sunset by aliraza

Hold me close, under the sunset, originally uploaded by aliraza* (Busy & Away).

Hold me close, under the sunset
and let Gods reds and oranges soothe your eyes,
like this is all a dream.

...

Hold me close, under the sunset
in the middle of the park.
I don’t mind; with you it could be anywhere.
...

Χριστουγεννιάτικες γκρίνιες

Με ενοχλούν τα κονσέρβα μηνύματα/ποιηματάκια στο κινητό για Χρόνια Πολλά.
Με ενοχλούν ακόμα και τα απρόσωπα μηνύματα για Χρόνια Πολλά. Ξέρετε αυτά που γράφει κάποιος ένα "Εύχομαι ότι καλύτερο για το 200Χ", μαρκάρει 10 ή 15 επαφές και το στέλνει. (Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι κρατάνε τα περυσινά SMS και απλώς αλλάζουν τη χρονολογία πριν κάνουν forward)
Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο να θυμάμαι ότι κάποια στιγμή το έχω κάνει και εγώ αυτό.

Με ενοχλεί το "Last Christmas", είναι το πιο χαζό τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ.
Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο ότι κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδάει.

Με ενοχλούν τα "Χριστουγεννιάτικα" show στην τηλεόραση, ξέρετε αυτά που είναι επανάληψη από το καλοκαίρι και κάτι γκομενίτσες με κοντές φουστίτσες χορεύουν σε νησιώτικους ρυθμούς.
Όχι, δεν με ενοχλούν καθόλου οι γκομενίτσες με τις κοντές φουστίτσες.
Με ενοχλεί όμως ότι αφήνω την τηλεόραση ανοικτή, ακόμα και τώρα, και που και που ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά.

Με ενοχλεί ότι όλοι επέλεξαν την τελευταία στιγμή για να κάνουν τα Χριστουγεννιάτικα τους ψώνια. Δεν έχουν ακούσει το "των φρονίμων τα παιδιά...";
Με ενοχλεί το ότι και εγώ άφησα για την ίδια τελευταία στιγμή τα δικά μου ψώνια.
Του χρόνου πάλι το ίδιο θα κάνω, τελικά είναι μέρος της παράδοσης :-)

Με ενοχλεί να με αποκαλούν γκρινιάρη...
Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο γιατί συνήθως έχουν δίκιο.

Ναι αλλά σκέψου τη θετική ενέργεια

in reply to: "Μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα..."

Τα "Χριστούγεννα" του καθενός μας δεν είναι απαραίτητο να είναι μία φορά το χρόνο και μάλιστα στις 25/12. Ο Αγ. Βασίλης μπορεί να έρθει νωρίτερα, μπορεί να έρθει σε ένα ναι,σε ένα γλυκό χαμόγελο, σε μία και μόνο ματιά, σε μία τυχαία συνάντηση με ένα φίλο παλιό, μπορεί τέλος να έρθει γύρω από ένα τραπέζι με φίλους καλούς και μπύρες πολλές (εσείς αγαπητή follower τον έχετε καθε εβδομάδα στο σπίτι :-))

Αλλά τα "συμβατικά" Χριστούγεννα είναι κάτι παραπάνω από ένα δέντρο και τα μελομακάρονα (παρένθεση, μην τολμήσεις να μην μου κρατήσεις, θέλω να δοκιμάσω από τα πρώτα). Δεν είναι απαραίτητο να τα γιορτάσεις, δεν έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο για αυτό.

Μία σύμβαση έχουμε κάνει που λέει ότι αυτές τις ημέρες του χρόνου θα προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ να είμαστε λίγο καλύτεροι, θα προσπαθήσουμε να στολίσουμε ΟΛΟΙ το σπιτι μας και θα φωνάξουμε δυο καλούς φίλους που ίσως δεν τους "χορτάσαμε" μέσα στο χρόνο, θα κάνουμε ΟΛΟΙ μια καλή σκέψη και ίσως να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ να συγχωρέσουμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν.

Σκέψου τη θετική ενέργεια που μαζεύεται στον κόσμο...

Μην περιμένεις άλλο, τα Χριστούγεννα ήταν ήδη εδώ :-)
χο χο χο

There is no spoon και bye bye 2008

Μου έχει κολλήσει τις τελευταίες ημέρες στο μυαλό αυτή η ατάκα. There is no spoon. Αν το καταλάβεις τελικά, όπως λέει και ο «ασκεπής» πιτσιρικάς στο Matrix, τότε θα καταλάβεις ότι δεν είναι το κουτάλι που λυγίζει αλλά ο εαυτός σου.



Το 2008 λύγισα, για να το πω πιο απλά είναι μία χρονιά που την αφήνω πίσω μου ευχάριστα να τελειώσει... λίγες ημέρες έμειναν. Προσδοκίες που δεν έκπληρώθηκαν, ελπίδες που διαψεύστηκαν, (κουτάλια που προσπάθησα να λυγίσω και που τελικά λύγιζα εγώ ;) «κακές συνήθειες που με έδεναν στα παλιά» και δεν μπόρεσα να ξεπεράσω και φίλοι που αποδείχθηκαν λίγοι. Ναι, ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, (τρελή παρένθεση, αλλά όταν γράφω ή ακούω το «θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα» μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό η σκηνή από την ταινία Young Frankenstein, να τη δείτε αν δεν την έχετε δει) και ότι ίσως δεν έχω το δικαίωμα να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι.



Αυτό που κρατάω, ως μάθημα, είναι όσα δεν έκανα εγώ το 08 για να αλλάξει κάτι. Εφόσον λοιπόν τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα και είπαμε ότι «κουτάλι δεν υπάρχει» σε αυτό, το τελευταίο κατά πάσα πιθανότητα, post, για το 2008, αλλάζω κατηγορία και από τη φαρσοκωμωδία του 08 το γυρίζω σε περιπέτεια για το 09. Μιλάμε για υπερπαραγωγή, όχι αστεία :-). Θα χρειαστεί περισσότερη δουλειά αλλά έτσι και αλλιώς βαρέθηκα και τις φαρσοκωμωδίες, δεν έχουν πέραση.

Θα ήθελα να ευχηθώ στον έναν follower (ξέρω ότι είναι χαζό να της το λέω από εδώ, θα τη δω το απόγευμα στο 5o GGD) και όσους από λάθος καταλήξουν σε αυτήν τη σελίδα, ότι καλύτερο για το 2009.

one more wasted sunset for me

c
one more wasted sunset for me, originally uploaded by Charalampos Konstantinidis.

someone is waiting behind an unlocked door
grey circle's overhead, empty's on the floor
the cracks in the walls have grown too long
the slow hand is dragging on, afraid to meet the dawn
one too many wasted sunsets
one too many for the road
and after dark, the door is always open
hopin' someone else will show
DP

Painting the sky black

Painting the sky black, originally uploaded by Charalampos Konstantinidis.

I see a red door and I want it painted black
No colors anymore I want them to turn black

I wanna see it painted, painted black
Black as night, black as coal
I wanna see the sun blotted out from the sky
I wanna see it painted, painted, painted, painted black
Yeah!

Rolling Stones...

Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι

Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι τούτο...
..και άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία...



Μόνο που η βία δεν ήταν του χαρτοπόλεμου.
Προσπαθώ να βρεθώ στη θέση των γονιών του παιδιού, προσπαθώ να βρεθώ στη θέση των φίλων του. Δεν μπορώ όμως, δεν με ενδιαφέρει το γιατί ή το μετά, δεν θα κάψω αυτοκίνητα, δεν θα κάψω μαγαζιά, δεν θα βρίσω, τι από αυτά θα φέρει τον πιτσιρικά πίσω; Σε λίγο όλοι αυτοί που φώναζαν, που έκαιγαν, που έβριζαν, που σήκωσαν πανό, θα τον ξεχάσουν. Για τους δικούς τους λόγους βγήκαν στους δρόμους. Σε λίγο ακόμα και αυτό το, πρώτο τώρα, post θα περάσει σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη σελίδα.
Σε έξι μήνες από σήμερα, σε ένα χρόνο, θα έχουμε κάποιον άλλο λόγο να βγούμε στους δρόμους, να ξεσηκωθούμε.Ποιος θυμάται την Αμαλία; Κλεινόμαστε στην καθημερινότητα μας και περιμένουμε κάτι, είτε για να μας βγάλει στους δρόμους είτε για να μας κολλήσει στην τηλεόραση να παρακολουθούμε τρομαγμένοι. Δεύτεροι ρόλοι και κομπάρσοι, ανάλογα με την περίπτωση, στη θεατρική παράσταση άλλων.

Για το Δεκέμβρη τούτο
photo